Мастацкая сатыра ў творчасці К. Чорнага перыяду Айчыннай вайны не
вычэрпваецца фельетонамі і памфлетамі. Яго пяру належаць цікавыя саты-рычныя
апавяданні. У большасці гэта невялікія творы з вострым сюжэтам. Частка іх
друкавалася з падзагалоўкам «З апавяданняў Ігната Булавы з-пад Турава».
Напісаныя ў той жа рэалістычнай манеры, як і раннія гумарыстычныя апавяданні
пісьменніка, яны адрозніваюцца ад іх толькі тым, што маюць больш выразную
сатырычную моўную характарыстыку персанажаў, вызначаюцца большай вастрынёй і
сілай сатырычнага выкрывання.
Выступаючы па гарачых слядах падзей з баявым словам публіцыста, К.
Чорны жыў шырокімі творчымі планамі. Ен выношвау задумы новых і новых мастацкіх
твораў — і буйных і малых.
За гады Вялікаіі Айчыниай вайны К Чорны напісаў значную колькасць
апавяданняў. Большасць іх сабрана ў зборніку «Вялікае сэрца», выпушчаным
Дзяржаўным выдавецгвам БССР у 1945 годзе.
Героямі сваіх апавяданняу К Чорны робіць не надзвычайных людзей. Ен
піша пра звычайнага, радавога чалавека. Як паводзіць сябе чалавек у ліхую
гадзіну ваины, у сутычках з ворагамі, якія духоўныя якасці выяўляюцца ў
яго—гэта перш за ўсё займае творчую ўвагу мастака.
Часам пісьменнік не называе нават імя і прозвішча свайго героя, у яго
творы дзейнічае проста наш чалавек. І дзейнічае ен так, як дзейнічаў бы на яго
месцы кожны чалавек.
Такога чалавека малюе К. Чорны у адным з самых першых сваіх апавяданняў
часоў Айчыннай вайны — «Расплата»(1941 г.)
Яму Сямену з вескі Максімаўка, давялося перажыць страшнае гора.
Гітлераўская салдатня зняславіла і застрэліла яго адзіную дачку,
семнаццацігадовую Насцю — яго радасць і ўцеху. Яны нахабна ўварваліся ў дом і
пачалі там гаспадарыць. Сямёна выгналі з уласнаи хаты. У садзе, ля старой
яблыні, ён убачыў сваю мілую Насцю. Яна ляжала, прастрэленая у грудзі, з
пасінелым тварам. Усё перавярнулася ў душы гэтага ціхага чала-века. Сэрцу стала
цесна у грудзях. Нянавісць не змяшчалася ў ім і патрабавала выйсця.
Чалавек выбег за веску. Ен стаяў на паплавах і глядзеў на вуліцу, на
якой тоўпіліся фашысцкія салдаты. Раптам нейкая думка авалодала ім, і ён з
вялікай асцярогай, прыціскаючыся да зямлі, папоўз. «… Ен
бярог сваё жыцце для вялікай мэты. Жыць! Жыць, бо жыве неспараунаная ні з чым
нянавісць, народжаная з вялікай, як свет, любві да няшчаснай пакутніцы Насці».
Праз мінут дзесяць чалавек убачыў мёртвага чырвонаармейца-кулямётчыка,
забітага ў баі за вёску. Побач з ім стаяў гатовы да стральбы кулямёт. Чалавек
перакаціў яго ў адпаведнае месца. Ен быў калісьці салдатам і ведаў, што і як
рабіць. Сеючы паніку і смерць, запрацаваў кулямёт. Адзін чалавек вёў бой са
скопішчам ворага! Калі куля чужынца сапсавала кулямёт, ён адпоўз па аднаму яму
вядомых сцежках і схаваўся ў глінішчах. Потым падаўся ў лес, да партызан.
3 гэтага невялікага па памерах апавядання выразна выступае характар
героя, яго самаахвярны подзвіг.
Гэткім жа звычайным, ціхім, непрыкметным быў да вайны і Пархвен
Катдубовіч з апавядання «Вялікае сэрца».
Толькі і славуты быў Пархвен тым, што неяк раз пабіўся з пеўнем. Пра
гэта ішла погаласка ў наваколлі, гэтым выславілася вёска Галаскі, дзе жыў
Катлубовіч.
Ен быў працавіты, маўклівы і спакойны. Роўна ішло яго жыццё. Пархвен
цешыўся са сваёй дачкі Марылі, гадаваў яе і быў шчаслівы. Так, думалася, і
дажыве чалавек веку, і не застанецца аб ім ніякай памяці, акра-мя погаласкі пра
недарэчнае здарэнне з пеўнем.
Але прыйшла вайна і ўсё перайначыла. У свой крывавы вір яна ўцягнула
Пархвенаву Марылю. Фашысты арыштавалі Марылю і разам з трохгадовым хлопчыкам
прыгналі ў каменданцкую ўправу. «Тры дні там яе дапытвалі, дзе яе муж. Ужо ёй
выкруцілі палец на левай руцэ, ужо ўвесь твар быў у крывавых сіняках, і апроч
таго, што каваль у арміі, яна нічога не магла сказаць. Уначы на чацвёрты дзень
камендант прыклаў рулю да хлопчыкавага вуха і ціха сабе, быццам гэта ён
адрэзваў прыгожымі нажнічкамі кончык цыгары, стрэліў. Марыля спачатку
закрычала, пасля анямела. Так яе вьіпхнулі надвор і,б'ючы рамянямі, пра-гналі
далёка ад каменданцкага дома, і яна ўжо не бачыла, як салдат выкінуў яе нежывое
дзіця праз акно на дарогу паміж травяністым капяжом і плотам».
У Галасках з'явіўся памешчык Пфайфель і стаў наводзіць свае парадкі.
Толькі нядоўгім было панаванне гэтага прыгонніка: аднойчы, у час працы на
агародзе, Марыля выбрала зручны момант і рыдлёўкай раскроіла чэрап фашысту. Ёй
давялося сысці з хаты. Сышоў з хаты і Пархвен. Калі праз пэўны час ён тайком
з'явіўся ў Галасках, яго спаткала пустая вёска. Ён заходзіў у хаты,— адтуль тхнула
цвіллю і вільгаццю. Пацукі сядзелі на сталах, звесіўшы доўгія нерухомыя хвасты,
здзічэлыя каты кідаліся пад ногі... Акупанты задушылі жыццё вёскі. Той, хто
застаўся жывы, вымушаны быў пакінуць родны кут і ратавацца, ідучы нямаведама
куды.
І Пархвен Катлубовіч, як толькі сцямнела, узяў лом і падаўся на
чыгунку. Нарэшце адвернута рэйка і спушчана з насыпу ў балотную прорву. Вялікім
шчасцем, цудоўнай музыкай здаліся чалавеку трэск, грукат і гром, якія неўзабаве
даляцелі з месца крушэння варожага цягніка. Хацелася, каб такая музыка грымела
кожную ноч!
Так Пархвен Катлубовіч пачаў барацьбу з
акупантамі.
Калі
гітлераўцы сагналі жыхароў мястэчка на плошчу і сталі пад пагрозай смерці
дапытвацца, хто забіў памешчыка Пфайфеля, Пархвен, які быў у натоўпе, адчуў вялікае
замілаванне да гэтых няшчасных людзей. Праз колькі часу ўсе яны могуць быць
мёртвьія... Пагрозы бандытаў не пустыя. Ужо зваліўся нежывым Марцін Лагута. «—
Апошні раз заяўляю! — зноў крычыць гітлеравец. Божа! Літасцівы! Яны ўсіх зараз
заб'юць. 1 Рамана, і Кастэцкага, і Костусь ляжа, і ўсе яны — мілыя, любыя
сябры, браты, таварышы. Як жа ратаваць іх? Вось дзе пакута!
— І калі не скажаце, хто забіў...— ірве вушы
нямецкі голас... хвіліна маўчання і...
— Гэта я забіў! — пачуўся раптам Пархвенаў
голас..»
Ен ішоў на смерць, каб жылі другія, каб жыла
Радзіма.
Пархвен мужна зносіў нечалавечыя катаванні і
гэтак жа мужна памёр бы, не сказаўшы ворагам ні слова, але народныя мсціўцы
вырвалі яго з рук катаў і прынялі ў свае баявыя рады.
Непераможнасць і неўміручасць нашага народа К.
Чорны ў апавяданні «Вялікае сэрца» ўдала падкрэслівае праз цікавую мастацкую
дэталь.
У апавяданні «Вялікае сэрца» дужасць і неўміручасць савецкага народа,
нашай бацькаўшчыны сімвалізуе магутны дуб.
Стаяў гэты цар-дуб з развесістай кронай, высокі да хмар, і палохаў
нямецкага каланіста Пфайфеля. Здавалася яму, што, прыкрываючыся гэтым дрэвам,
як заслонай, у вёску ўварвуцца партызаны і знішчаць яго. І ён вырашыў—лепш
знішчыць дуб! Але не было пілы, якая магла б захапіць ствол дрэва. Паспрабавалі
яго паліць агнём. Цэлы абоз з дрывамі пацягнуўся да дуба, расклалі велізарньі
касцёр. І ўсё—дарэмна. Абсмалены былі грудзі асілка, абгарэла голле, а ён усё
стаяў, страшны для ворага. Прайшоў час, абпаленыя галіны пусцілі зялёныя
парасткі. Яшчэ пройдзе час—і зноў зашуміць магутнаю кронай прыгожае велічнае
дрэва.
Любоў да бацькаўшчыны, лютая нянавісць да чу-жынцаў, нястрымная прага
помсты за кроў і слёзы людзей, што пралівалі гітлераўцы на нашай зямлі,
зрабілі, як і Пархвена Катлубовіча, барацьбітамі з акупантамі і Банадыся
Татарынчыка з апавядання «Прасторны дом», і героя апавядання «Папялішча», і
безымянных герояў апавядання «Аксеніны сляды», і Мацея з апавядання «Паганыя
косці», і жанчыну з апавядання «Агонь», і інш. 3 надзеяй і верай у перамогу ваюе
з фашыстамі ўся сям'я з апавядання «Восень».
У радзе сваіх апавяданняў К. Чорны малюе карціны жахлівых зверстваў і
разбою, як.ія чынілі ворагі над нашымі людзьмі, імкнучыся запалохаць іх,
зрабіць паслухмянымі, адцягнуць ад партызанскай вайны. Пісьменнік паказвае, што
на лютыя зверствы патрыёты адказвалі лютай барацьбой.
Гітлераўцы арыштавалі жанчыну і дапытваюцца, дзе брат Юрась (апавяданне
«Бацька», 1942 г.). Прыгразілі застрэліць дачку Настачку, калі адмовіцца выдаць
брата. Вось яна стаіць, дарагая, родная Настачка, стаіць і чакае ад маці
ратунку. А любы брат Юрась? Ей трэба выбіраць паміж гэтымі двума людзьмі... Яна
маўчала. Грымнуў стрэл, і Настачка павалілася і заціхла.
«— Дзе твой брат? — гучала раз-пораз у яе
вушах, і гэты боль ішоў з вушэй у душу і сэрца і рваў чалавека на часткі. І
нейк адразу ўся ўспыхнула. У вялікім парыве яна стала ва ўвесь свой рост і
перасіліла слабасць. Яна яе больш не адчувала. Згінуў і боль у галаве. Толькі
адчувалася кроў. Яна цякла з вушэй і з рота. Як толькі магла, яна пачала лавіць
ротам паветра і страшным позіркам глянула на рыжага гітлераўца. Яна сама не
пазнала свайго голасу:
— Наш Юрась адпомсціць за Настачку. У яго руках зброя. І я вам не
скажу, дзе ён. І мой муж у Чырвонай Арміі. І Чырвоная Армія адпомсціць. І не будзеце
вы панаваць над намі. Ніколі вы не дазнаецеся ад мяне, дзе Юрась.
Фашыст выстраліў ёй у грудзі, і яна ўпала нежывая».
Жорсткай помстай адказалі Юрась і яго бацька за гэтыя дзве смерці. Гнеў
і нянавісць да акупантаў — шырыліся і мацнелі.
Пісьменнік у сваіх апавяданнях малюе такіх не па гадах дарослых,
дачасна пасталелых у дні вайны дзяцей, расказвае пра пакуты і гора, якія ім
даводзілася зносіць, часам нараўні з дарослымі. I, як пра самае ве-лічнае,
апавядае мастак пра дзяцей, якія ўзнімаліся да гераічных учынкаў. 3 вялікай
цеплынёй падаў ён гісторыю трынаццацігадовага Максіма, у якога памірала маці,
прастрэленая немцамі ў грудзі (апавяданне «Матчына благаславенне». 1942 г.).
Максім адпомсціў ворагу за матчыну смерць; злаўчыўшыся, ён усадзіў у сытую шыю
нямецкага афіцэра нож, так што той і з месца не ўстаў. Маці апошнім промнем
сваіх вачэй падзякавала сыну і благаславіла яго.
Станоўчыя героі ваенных апавяданняў К. Чорнага — самаадданыя патрыёты
сваёй Радзімы. Яны жылі ў шчасці да варожага нашэсця. І яны, натуральна, сталі
абаронцамі свайго шчасця, калі гітлераўцы ўзнялі на яго сваю чорную руку.
Баявымі подзвігамі паказваюць яны сваю любоў да Радзімы.
Як і ў творах даваеннага часу, у апавяданнях, створаных у гады Вялікай
Айчыннай вайны, К. Чорны паказаў сябе глыбокім знаўцам душы чалавека, яго
псіхалогіі.
Мастацкае ўяўленне літаратара настолькі багатае, што пра каго б ён ні
пісаў — перад намі паўстаюць жывыя тыпы з жывымі характарамі. Пісьменнік нібы
становіцца на месца свайго героя і глядзіць на свет яго вачыма, адчувае яго
сэрцам,— і мы выразна бачым перад сабой і «маленькую жанчыну» з «сваімі»
дзецьмі на пакутнай дарозе вайны, і Пархвена Катлубовіча ў натоўпе местачкоўцаў
у хвіліны, калі ён думае, як выратаваць гэтых людзей, і Лізавету, якая ўцякла з
лагера і пехатой прайшла больш за пяцьсот кіламетраў, дабіраючьіся дадому
(«Восень»), і бацьку, у якога акупанты забілі дачку і ўнучку («Бацька»), і
іншых.
Надзвычай паказальным у гэтым сэнсе з'яўляецца апавяданне «Смерць».
Гэта—выдатнае сведчанне таго, як пісьменнік мог пранікнуць у псіхалогію сваіх
герояў.
У творы вельмі мала дзеяння.
Пасля выгнання акупантаў салдат нямецкай арміі Клебер, які адбіўся ад
свае часці і ратаваўся, спаткаўся са здраднікам-старастам Пацейчыкам, які
таксама ратаваў сваю скуру. Некалькі дзён блукаюць яны, не ведаючы, куды
падацца. Клебер не вытрымаў і здаўся ў палон; Пацейчыка знайшлі на полі
апруцянелага.
Вось і ўвесь змест апавядання. Уся ўвага аўтара сканцэнтравана на
раскрыцці думак і настрою герояў, іх адчуванняў. Пісьменнік зрабіў гэта
бліскуча.
Перад намі два драпежнікі. Кожнаму здаецца, што другі яму дапаможа.
Салдат Клебер узрадаваўся, убачыўшы Пацейчыка: ён памятаў гэтага старасту, які
дапамагаў акупантам. Пацейчык — тутэйшы чалавек, яму знаёма гэтая мясцовасць,
ён выведзе Клебера туды, дзе знаходзіцца яго армія. Узрадаваўся сустрэчы і
Пацейчык: Клебер — усё-такі часцінка ваеннай сілы, ён — салдат і павінен
ведаць, дзе войска і як туды трапіць.
Страх гняце іх абодвух. Усюды здавалася ім небяспека. Пагроза смерці
была на кожным кроку.
Нібы абкружаныя паляўнічымі ваўкі, доўга блукалі яны. То траплялі ў
лес, то выходзілі на поле. Чулі непадалёку страляніну, адзін раз — чалавечыя
галасы. Жах гнаў іх з месца на месца. Яны пачалі не давяраць адзін аднаму,
потым — ненавідзець. Пацейчык «ненавідзеў гэтага Клебера ўсімі сваімі помысламі
і пачуццямі. Гэты Клебер сам шукае сабе ратунку, і ніякі ён не салдат, за якога
можна трымацца. Ён толькі тады быў цвёрды і самаўпэўнены, калі ён, Пацейчык,
паказваў яму ці каму-небудзь іншаму з іх, дзе чалавек закапаў хлеб. Цяпер гэтая
гніда сама гатова ныць і енчыць аб ратунку».
У Клебера, у сваю чаргу, закіпала злосць на Падейчыка: «нікуды ён не
варт—гэты тутэйшы мяшок. Дарог ён не ведае, смеласці не мае, і сам стараецца
выратавацца за чужьімі плячыма».
Паступова, як бы «знутры», акрэслівае аўтар сутнасць сваіх герояў,
раскрывае іх адчуванні. Ен амаль зусім не ўжывае дыялогу,— Клебер і Пацейчык не
разумеюць адзін аднаго і «размаўляюць» толькі знакамі. Пісьменнік малюе знешнія
дзеянні герояў, потым уяўляе сябе на месцы то аднаго, то другога і з дапамогай
«унутранага» маналога перадае стан душы і настрой Клебера і Пацейчыка. І перад
вачыма чытача жывымі праходзяць два агідныя тыпы ворагаў, якія з радасцю
сустрэліся, а праз некалькі дзён гатовы былі адзін аднаму перагрызці горла.
Сатырычныя апавяданні і фельетоны К.
Чорнага дзейсна служылі вялікай справе нашай перамогі. Пісьменнік шукаў новыя
вобразныя сродкі для характарыстыкі аб'ектаў сатыры. Сама сатыра стала ў час
вайны адным з найважнейшых напрамкаў яго творчасці.
Літаратура:
1.Бельскі А.І. Кароткі У.Г. Беларуская
літаратура XI – XX ст.ст.- Мінск, 1999.
2.
Казека Я. КузьмаЧорны. – Мінск, “Мастацкая літаратура”, 1980.
3.
Кудраўцоў І. Кузьма Чорны. – Дзяржаўнае выдавецтва БССР, Мінск 1962.
|